M A N I E R
this site the web

Να ‘μουνα πουλί

Σήμερα κατέβασα με το αλυσοπρίονο μια ψηλή ελιά. Την είχα στο πρόγραμμα πολύν καιρό, διότι είχε ξεφύγει σε μπόι και δε μπορούσα να τη βλέπω έτσι, ήτανε σωστή παραφωνία.
Έπεσε βγάζοντας εκείνον τον γνώριμο υπόκωφο ήχο που κάνει ένα μεγάλο δέντρο όταν το κόβεις. Καθώς ξεκλάδιζα τον μεγάλο κορμό που κείτονταν σαν πεθαμένος γίγαντας στο χώμα, έπεσα πάνω σε μια υπέροχη φωλιά πουλιού. Ήτανε πλεγμένη με χοντρά κλαδάκια κι είχε εντός της διάφορα φρύγανα και υπολείμματα τροφών. Το μέγεθός της σαν τις δυο μου χούφτες ενωμένες, ήτανε στερεωμένη στην αμασχάλη ενός κλαδιού, εκεί που φυτρώνει δηλαδή από τον
κορμό του δέντρου. Και δεν έφυγε, ούτε χάλασε από το τράνταγμα της πτώσης, τόσο τέλεια στερεωμένη ήτανε. Γούρλωσα τα μάτια μου κι έσβησα το πριόνι σαν την αντιλήφθηκα. Το άφησα πλάι μου, στη γη και γονάτισα για να την πιάσω, να την βγάλω από τη θέση της δίχως να τη χαλάσω. Κείνη την ώρα, που τόσα πουλιά πετάριζαν και κελαηδούσαν γύρω μου, ίσως κι αυτό που την έφτιαξε, άκουσα άλλα πριόνια να λαλούν εκεί κοντά αλλά και πιο απόμακρα, μέσα στους ελαιώνες. Κυριακή, λιακάδα, κι όλοι οι άνθρωποι, χωρικοί αλλά και αστοί σε κυριακάτικη αγροτική ενασχόληση, μαζεύαν τις ελιές τους, κλαδεύανε τα δέντρα τους. Πόσες φωλιές θα χαλαστούνε σήμερα, σκέφτηκα, πόσες χαλάστηκαν ήδη και πόσες ακόμα στο διάβα των αιώνων. Και φαντάστηκα τα πουλιά από πάνω μας, να μας κοιτάνε με απορία, να βλέπουνε τα ψηλό τους δέντρο, το σύμπαν τους ολάκερο να καταρρέει σε μια στιγμή από ένα φασαριόζικο εργαλείο που βαστά ένας άνθρωπος. Και να μην καταλαβαίνουν ούτε το πως ούτε το γιατί. Μονάχα να τρομάζουν και να πεταρίζουν μακριά, για να ξανάρθουν σαν θα επέλθει ηρεμία, να περιεργαστούν την καταστροφή μήπως και καταλάβουν. Μα τι να καταλάβουν τα άμοιρα.
Ένιωσα κατόπιν σαν πουλί κι εγώ. Που τρομάζει καθώς βλέπει κι ακούει να έρχονται κάποιοι “άνθρωποι” με άλλες μέθοδες, άλλες ζωές, άλλες συνήθειες, άλλα υλικά κι άλλα εργαλεία και να ξυλεύουνε τη χώρα του, να την πετσοκόβουνε, να την σκάβουνε, να στήνουνε μηχανήματα, να κάνουνε, λένε, επενδύσεις, να του καταστρέφουνε τον βιότοπο στο όνομα της ανάπτυξης και της εθνικής ανάτασης κι εξόδου από την κρίση.
Καλά θα ήταν να ήμουνα πουλί και να μου ‘μενε μονάχα η τρομάρα. Να μου ‘μενε η έκπληξη, η απορία, να φτεροκοπούσα πιο μακριά για λίγο κι ύστερα, σαν θα φεύγανε οι καταστροφείς να πάνε για ξεκούραση, να ξαναρχόμουν κι ας έβλεπα με τα μεγάλα απορρημένα μάτια μου την ανείπωτη καταστροφή. Δεν θα κατανοούσα ούτε τους λόγους ούτε τα σημαίνοντα. Θα ακολουθούσα τη φύση μου, το ένστικτό μου και θα ‘βρισκα ένα άλλο ψηλό δέντρο, κάπου ξέμακρα να κάνω μια νέα φωλιά, θα ξεχνούσα πολύ γρήγορα διότι η ζωή δεν αστειεύεται, είναι σκληρή η ζωή και θέλει κότσια κι αντοχές, όχι μεμψιμοιρίες.
Μακάρι να ‘μουνα πουλί και να βλεπα από ψηλά τη ματαιότητα των ανθρώπων, την βλακεία τους να κόβουνε το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται νομίζοντας κιόλας πως έτσι, επειδή δουλεύουνε για να το κόψουν, δημιουργούν ανάπτυξη. Μακάρι να ‘μουνα πουλί αλλά δεν είμαι. Γι’ αυτό δεν μου μένουνε μονάχα τρομάρα κι απορία. Μα οργή και αγανάκτηση συνοδεύουν τις μέρες και τις νύχτες μου

Γιάννης Μακριδάκης

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ο θάνατός τους, η ντροπή μας

Ο θάνατός τους, η ντροπή μας
AYLEN KURDI Το μικρό σου κορμάκι έστεκε ακίνητο στην ακτή Σιωπούσε μα συνάμα ούρλιαζε Εσύ πιο πολύ από τον καθένα μας έπρεπε να γελάς με χάδια και παιχνίδια στα γόνατα του πατέρα στην αγκαλιά της μητέρας Όμως όχι Δεν θα προλάβεις να μεγαλώσεις Να ζυγίσεις τις ομορφιές και τις ασχήμιες του κόσμου Να ψηλώσεις σαν τα λιόδεντρα του τόπου σου Πρόλαβες ίσως να κλάψεις γιατί σε τρόμαξε μια βόμβα Η Συρία ήταν λενε μια όμορφη χώρα Τώρα στη Συρία αντηχούν τα πιο θλιμμένα τραγούδια Από τη Δαμασκό μέχρι το Χαλέπι από τη Χόμς μέχρι τη Λαττάκεια και από τον φοβο στέρεψαν τα στήθια των γυναικών από γάλα Θα έπρεπε τωρα να παίζεις να νιώθεις τη ζεστασιά του ήλιου στο προσωπάκι σου Μαζί με τ'άλλα παιδιά Δεν πρόλαβες να μάθεις όμως πως άνθρωποι πεθαίνουν και ξεριζώνονται για να πλουτίζουν οι φταίχτες Αυτό δεν είναι ποίημα Είναι κραυγή Έκκληση για βοήθεια Στον πόλεμο η ποιήση είναι μονάχα ψέμα Η αλήθεια βρίσκεται στο μικρό σου κορμάκι που ακίνητο στην ακτή σιωπούσε μα συνάμα ούρλιαζε γιατί πάνω του διαγραφόταν η ξεφτίλα όλου του κόσμου Η ντροπή μας Νεφέλη AYLAN KURDI جسدك الصغير مسجى على الشاطىء ساكتا ولكنه يهدر فأنت اكثر من اي منا كان من المفترض ان تضحك بالمداعبات وبالعابك على ركبتي والدك او في حضن امك لكن لا.. لم تستطع ان تكبر كي تزن جمال وقبح هذا العالم ام تستطع ان تطول لتنتصب كشجر الزيتون في بلدك . قد تكون قد بكيت لخوفك من قذيفة انفجرت سوريا كانت بلد جميل كما يقولون في سوريا الان لا تسمع الا الترانيم الحزينة من دمشق حتى حلب من حمص حتى اللاذقية ومن الخوف جف الحليب في صدور الامهات كان من المفترض ان تكون الان تلعب ان تلفح الشمس وجهك الصغير ومع اقرانك الاخرين لكنك لم تستطع ان تدرك ان اناسا يموتون واخرون يقتلعون من بلادهم كي يزيد غنى المسؤولين عما يجري هذا ليس شعرا انه صرخة انه نداء للنجدة والمساعدة ففي الحروب لا يعدو الشعر سوى كذبة الحقيقة مسجاة هناك في جسدك الصغير والذي بلا حراك سجي على الشاطىء صامتا ولكنه يهدر ففوقه رسمت مهزلة هذا العالم باسره وفوقه رسم عارنا . نيفيلي
 

W3C Validations

Ένα blog που λέει... οχι, σε κάθε είδους κάγκελα ...ο καθένας μπορεί να σπάσει τα μικρά η μεγάλα κάγκελα που τον περικλείουν.....

Usage Policies

Διαβάστε περισσότερα...