M A N I E R
this site the web

Έγινε η οργή, ορμή

Του Niko Ago
Κάθομαι για αρκετή ώρα μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Σκοπός είναι να γράψω κάτι. Να γράφω ένα θέμα. Πρέπει. Όχι μόνο από επαγγελματική υποχρέωση αλλά και εξαιτίας της. «Πετάγομαι» από site σε site για να βρω εκείνο το θέμα που θα με κάνει να σταθώ να το σχολιάσω. Γράφω μικρά tweet, στάτους των λίγων λέξεων στο facebook. Ένα σχόλιο εκεί, ένα εδώ, ένα παραπέρα. Μα, τόσο δύσκολο να μαζέψω λίγες σκέψεις, για να τις κάνω κείμενο.
Βλέπω φωτογραφίες προσφύγων από την Ειδομένη. Τις περισσότερες, δεν μπορώ να τις δω. Το παραδέχομαι. Άνδρες, γυναίκες, παιδιά, βρέφη. Άνθρωποι. Σακίδια πλάτης. Λίγα υπάρχοντα στο λαιμό. Νερό. Πολλή νερό κι αυτοί,
κρατημένοι χέρι-χέρι, να προσπαθούν να περάσουν. Αλλού, ένας νεαρός πατέρας, με το παιδί στην πλάτη. Πιο πέρα, ένα βρέφος στην αγκαλιά της μητέρας του. Νέα κοπέλα. Μια ηλικιωμένη γυναίκα, μέχρι τη μέση στο νερό. Άλλος μισόγυμνος άλλος ξυπόλητος. Βλέμματα γεμάτα θλίψη. Εικόνες που ουρλιάζουν.
Ένα μεγάλο καραβάνι, ίσως και χιλιάδες, σε μια πλαγιά, απλώς περπατάει. Είκοσι μέρες μετά, μέσα σε λάσπες, νερό, αέρα, βροχή, κακουχίες αποφάσισαν να κινηθούν. Σαν τα ορμητικά νερά. Που τους έκλεισαν το δρόμο με ο,τι βρήκαν μπροστά- εδώ είναι τα συρματοπλέγματα της Ευρώπης- αλλά βρήκαν επιτέλους μια «χαλαρή» διέξοδο. Και περνάνε. Θα περάσουν.
Όταν η οργή γίνεται ορμή, δεν υπάρχει τίποτα να τη συγκρατήσει. Δεν υπάρχει εμπόδιο. Τα πάντα δείχνουν μικρά, χαμηλά, αδύναμα, προσπελάσιμα. Οδηγός της οργής η ορμή. Χιλιάδες άνθρωποι, στην πόρτα της Ευρώπης. Που πληρώνει αδρά χρήματα, σε Τουρκία, ΠΓΔΜ, Ελλάδα, Αλβανία, Σερβία για να τους κλείσουν το δρόμο. Συρματοπλέγματα, κλομπ, αστυνομικοί. Θυμίζουν οι καιροί, σκοτεινούς καιρούς. Πολύ σκοτεινούς καιρούς.
Οι χώρες των Βαλκανίων, ειδικά αυτές της Πρώην Γιουγκοσλαβίας και η Αλβανία, ακόμα δεν ξέχασαν τα συρματοπλέγματα που τους έβαλαν ο Enver Hoxha και ο Tito. Τότε, σκοπό είχαν να μην αφήσουν τους ντόπιους να δραπετεύσουν από τους «παραδείσους» που μας έφτιαξαν. Τώρα, η Ευρώπη που βοήθησε σε κάποιο βαθμό, να πέσουν εκείνοι οι φράκτες, πληρώνει για νέους. Πιο σύγχρονους, πιο ενισχυμένους, πιο αγκαθωτούς. Αυτή τη φορά, να μην έρθουν στον «παράδεισο» που φτιάξαμε, οι κατατρεγμένοι της γης.
Τι να γράψω; Τίποτα. Ίσως έγραψα αρκετά. Ας δούμε, απλώς, πώς θα κρατήσουν αυτό το ποτάμι οργής, που ήρεμα και απλά, αποφασιστικά και ανεπίστρεπτα, έγινε ορμή. Και προχωράει. Ανοίξτε απλώς το δρόμο. Αν δεν το κάνετε, όπως όλα τα ορμητικά ποτάμια, θα βρει ο ίδιος το μονοπάτι. Γεμάτη η ιστορία της ανθρωπότητας με «πατημασιές»προσφύγων. Που κάποιοι τους έκλεισαν το δρόμο και αυτοί, πάντα βρήκαν από που να περάσουν. Και τούτοι εδώ, θα περάσουν.  | altsantiri.gr

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ο θάνατός τους, η ντροπή μας

Ο θάνατός τους, η ντροπή μας
AYLEN KURDI Το μικρό σου κορμάκι έστεκε ακίνητο στην ακτή Σιωπούσε μα συνάμα ούρλιαζε Εσύ πιο πολύ από τον καθένα μας έπρεπε να γελάς με χάδια και παιχνίδια στα γόνατα του πατέρα στην αγκαλιά της μητέρας Όμως όχι Δεν θα προλάβεις να μεγαλώσεις Να ζυγίσεις τις ομορφιές και τις ασχήμιες του κόσμου Να ψηλώσεις σαν τα λιόδεντρα του τόπου σου Πρόλαβες ίσως να κλάψεις γιατί σε τρόμαξε μια βόμβα Η Συρία ήταν λενε μια όμορφη χώρα Τώρα στη Συρία αντηχούν τα πιο θλιμμένα τραγούδια Από τη Δαμασκό μέχρι το Χαλέπι από τη Χόμς μέχρι τη Λαττάκεια και από τον φοβο στέρεψαν τα στήθια των γυναικών από γάλα Θα έπρεπε τωρα να παίζεις να νιώθεις τη ζεστασιά του ήλιου στο προσωπάκι σου Μαζί με τ'άλλα παιδιά Δεν πρόλαβες να μάθεις όμως πως άνθρωποι πεθαίνουν και ξεριζώνονται για να πλουτίζουν οι φταίχτες Αυτό δεν είναι ποίημα Είναι κραυγή Έκκληση για βοήθεια Στον πόλεμο η ποιήση είναι μονάχα ψέμα Η αλήθεια βρίσκεται στο μικρό σου κορμάκι που ακίνητο στην ακτή σιωπούσε μα συνάμα ούρλιαζε γιατί πάνω του διαγραφόταν η ξεφτίλα όλου του κόσμου Η ντροπή μας Νεφέλη AYLAN KURDI جسدك الصغير مسجى على الشاطىء ساكتا ولكنه يهدر فأنت اكثر من اي منا كان من المفترض ان تضحك بالمداعبات وبالعابك على ركبتي والدك او في حضن امك لكن لا.. لم تستطع ان تكبر كي تزن جمال وقبح هذا العالم ام تستطع ان تطول لتنتصب كشجر الزيتون في بلدك . قد تكون قد بكيت لخوفك من قذيفة انفجرت سوريا كانت بلد جميل كما يقولون في سوريا الان لا تسمع الا الترانيم الحزينة من دمشق حتى حلب من حمص حتى اللاذقية ومن الخوف جف الحليب في صدور الامهات كان من المفترض ان تكون الان تلعب ان تلفح الشمس وجهك الصغير ومع اقرانك الاخرين لكنك لم تستطع ان تدرك ان اناسا يموتون واخرون يقتلعون من بلادهم كي يزيد غنى المسؤولين عما يجري هذا ليس شعرا انه صرخة انه نداء للنجدة والمساعدة ففي الحروب لا يعدو الشعر سوى كذبة الحقيقة مسجاة هناك في جسدك الصغير والذي بلا حراك سجي على الشاطىء صامتا ولكنه يهدر ففوقه رسمت مهزلة هذا العالم باسره وفوقه رسم عارنا . نيفيلي
 

W3C Validations

Ένα blog που λέει... οχι, σε κάθε είδους κάγκελα ...ο καθένας μπορεί να σπάσει τα μικρά η μεγάλα κάγκελα που τον περικλείουν.....

Usage Policies

Διαβάστε περισσότερα...