M A N I E R
this site the web

«Πουτάνα όλα»!

Άπνοια… Πράγματι. Ψάχνεις με το φανάρι να βρεις διατυπωμένη μια πρόταση, μια πρόταση προοπτικής διεξόδου αυτού του ατέρμονου και βασανιστικού κοινωνικού αδιεξόδου. Δεν υπάρχει.
Τα αναμασήματα δεν τραβάνε. Οι παλιές «συνταγές» δεν έχουν πέραση κι ούτε ανταποκρίνονται στην υπέρβαση της πραγματικότητας. Οι πολιτικοί σχηματισμοί εκτιμούν με εργαλεία σκέψης παλαιάς κοπής και μπόλικο συντηρητισμό ότι «μπόρα είναι θα περάσει» και δεν μπορεί κάπου θα
ανοίξει μια χαραμάδα να ξαναστήσουμε τα πανό και τις σημαίες σε παράταξη στο Σύνταγμα. Στο τέλος- τέλος που θα πάει δεν θα γίνουν εκλογές; (να ξεδιπλώσουμε τις επαναστατικές μας προσκλήσεις ανάθεσης και τις ανέξοδες κορώνες).
Εν τω μεταξύ, η κοινωνική ισοπέδωση εντείνεται με συγκεκριμένη στρατηγική και τακτική, διαμορφώνεται ένα εντελώς διαφορετικό κοινωνικό ιστορικό γίγνεσθαι από τα προηγούμενα, η κοινωνία αφήνεται να παραδοθεί αμαχητί κι ακόμα χειρότερα να αποδεχτεί τα νέα τετελεσμένα που καθημερινά επιβάλλονται. Χωρίς καμία αντίσταση, κι ακόμα χειρότερα, εκπαιδεύεται να ζήσει με αυτούς τους νέους  όρους.
Έτσι και οι μισθοί θα μειώνονται προοδευτικά μέχρι την απόλυτη κινεζοποίηση και οι συντάξεις θα οδεύουν στα τάρταρα μιας και το χρέος θα πολλαπλασιάζεται και τα «δανεικά» θα στερέψουν και τα τρωκτικά θα θέλουν όλο και περισσότερα. Κόλαση.
Αυτή η πραγματικότητα που διαμορφώνεται καθημερινά πράγματι δεν προσφέρεται για κανενός είδους πολιτική διαχείριση. Δεν στέκονται «προτάσεις», ούτε «αντιπροτάσεις» για «μεταρρυθμίσεις σε λαϊκή κατεύθυνση». Δεν υπάρχουν επιμέρους διεκδικητικοί στόχοι με προοπτική νίκης. Δεν έχουν νόημα. Σέρνονται πίσω από το κάρο.
Η ολοκληρωτική κατάρρευση και του συνδικαλιστικού κεκτημένου /κατεστημένου, μπροστά στον ολοκληρωτικό καπιταλιστικό οδοστρωτήρα ήταν προφανής και αναμενόμενη.
Να περισώσουμε τον αέρα όταν δεν θα έχουμε νερό; Να συγκρατήσουμε τη κάθετη πτώση μισθού/ημερομίσθιου με εκατομμύρια ανέργους που θα πεινάνε;  Τι να περισώσουμε όταν πλησιάζουμε με απίστευτη ταχύτητα στο κενό του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» οδεύοντας στο αδιέξοδο Ζάλογγο του ατομισμού;
Προφανής όμως και η ερώτηση. Τι να κάνουμε;;;
Εάν δε ματώσουμε τίποτα δεν μπορούμε να περισώσουμε. Δεν υπάρχει τίποτα επιμέρους στους νέους σχεδιασμούς που να μπορούμε να το αλλάξουμε. Ή θα αποδεχτούμε την προσχεδιασμένη και προδιαγεγραμμένη πορεία στην απόλυτη ισοπέδωση μας ή θα αποφασίσουμε να τα κάνουμε «πουτάνα όλα» κι όπου βγει. Όπως έλεγε ένα παλιό αλλά εξαιρετικά επίκαιρο σύνθημα «Ντου από παντού». Οι «συνταγές» τέλος. Αυτή είναι μια διέξοδος που μπορεί να δημιουργήσει αδιέξοδα στον αντίπαλο. Αδιέξοδα που δεν θα μπορεί να διαχειριστεί  όπως τα είχε υπολογίσει καλλιεργώντας το συντηρητισμό, φόβους και ανασφάλειες. Τουλάχιστον θα έχουμε προσπαθήσει πραγματικά για κάτι καλύτερο με αδούλωτη ψυχή κι ελευθερία.
Όσοι καλλιεργούν ακόμα ψευδαισθήσεις για ανατροπές «με μέτρο» και «βήμα-βήμα» σίγουρα δεν έχουνε να χάσουνε μόνο τις αλυσίδες τους …ή στην καλύτερη περίπτωση τρέφουν αδιέξοδα και τις δικές τους αυταπάτες.  Οψόμεθα. Άκις Ξενάκις                                                                                             
inred.gr

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ο θάνατός τους, η ντροπή μας

Ο θάνατός τους, η ντροπή μας
AYLEN KURDI Το μικρό σου κορμάκι έστεκε ακίνητο στην ακτή Σιωπούσε μα συνάμα ούρλιαζε Εσύ πιο πολύ από τον καθένα μας έπρεπε να γελάς με χάδια και παιχνίδια στα γόνατα του πατέρα στην αγκαλιά της μητέρας Όμως όχι Δεν θα προλάβεις να μεγαλώσεις Να ζυγίσεις τις ομορφιές και τις ασχήμιες του κόσμου Να ψηλώσεις σαν τα λιόδεντρα του τόπου σου Πρόλαβες ίσως να κλάψεις γιατί σε τρόμαξε μια βόμβα Η Συρία ήταν λενε μια όμορφη χώρα Τώρα στη Συρία αντηχούν τα πιο θλιμμένα τραγούδια Από τη Δαμασκό μέχρι το Χαλέπι από τη Χόμς μέχρι τη Λαττάκεια και από τον φοβο στέρεψαν τα στήθια των γυναικών από γάλα Θα έπρεπε τωρα να παίζεις να νιώθεις τη ζεστασιά του ήλιου στο προσωπάκι σου Μαζί με τ'άλλα παιδιά Δεν πρόλαβες να μάθεις όμως πως άνθρωποι πεθαίνουν και ξεριζώνονται για να πλουτίζουν οι φταίχτες Αυτό δεν είναι ποίημα Είναι κραυγή Έκκληση για βοήθεια Στον πόλεμο η ποιήση είναι μονάχα ψέμα Η αλήθεια βρίσκεται στο μικρό σου κορμάκι που ακίνητο στην ακτή σιωπούσε μα συνάμα ούρλιαζε γιατί πάνω του διαγραφόταν η ξεφτίλα όλου του κόσμου Η ντροπή μας Νεφέλη AYLAN KURDI جسدك الصغير مسجى على الشاطىء ساكتا ولكنه يهدر فأنت اكثر من اي منا كان من المفترض ان تضحك بالمداعبات وبالعابك على ركبتي والدك او في حضن امك لكن لا.. لم تستطع ان تكبر كي تزن جمال وقبح هذا العالم ام تستطع ان تطول لتنتصب كشجر الزيتون في بلدك . قد تكون قد بكيت لخوفك من قذيفة انفجرت سوريا كانت بلد جميل كما يقولون في سوريا الان لا تسمع الا الترانيم الحزينة من دمشق حتى حلب من حمص حتى اللاذقية ومن الخوف جف الحليب في صدور الامهات كان من المفترض ان تكون الان تلعب ان تلفح الشمس وجهك الصغير ومع اقرانك الاخرين لكنك لم تستطع ان تدرك ان اناسا يموتون واخرون يقتلعون من بلادهم كي يزيد غنى المسؤولين عما يجري هذا ليس شعرا انه صرخة انه نداء للنجدة والمساعدة ففي الحروب لا يعدو الشعر سوى كذبة الحقيقة مسجاة هناك في جسدك الصغير والذي بلا حراك سجي على الشاطىء صامتا ولكنه يهدر ففوقه رسمت مهزلة هذا العالم باسره وفوقه رسم عارنا . نيفيلي
 

W3C Validations

Ένα blog που λέει... οχι, σε κάθε είδους κάγκελα ...ο καθένας μπορεί να σπάσει τα μικρά η μεγάλα κάγκελα που τον περικλείουν.....

Usage Policies

Διαβάστε περισσότερα...